Дерест, шабҳо хобам "намебарад". На аз он сабаб, ки бемори хоб ҳастаму дору кор намедиҳад. Ё сабаб дар он нест, ки муаммои зиёд дораму оғуштаи фикру хаёлам то чӣ гуна аз ин муаммоҳо бадар оям. Дуруст аст, ки муаммоҳои ҳаллашон дур аз имкон он қадар зиёд гаштаанд, дигар бароям ба як ҳолати муқаррарӣ баробар гаштаанд.
Ҳафтаи ахир банди вазифаҳои хонагӣ наметавонам дуруст вақти холӣ ёбам то ин ҷо назар афканам. Ин ҳам он тараф истад, вақт намеёбам дурусттар ғанаб кунам. Аз ин сабаб хобам намебарад, хобам намегирад, хоб карда наметавонистагӣ шудаам. Ҳоло низ соат аз 03:42, фардо бояд ба дарс боҳушона рафта иштирок варзид.
Аз рӯи реҷаҳо бояд аз аввали моҳи май дар хона шавам. Боз шоҳиди рӯзҳои қаҳти мардуми худамон хоҳам шуд. Кош, қудрати бузурге медоштам то Замини дигар месохтам ва ба он ҷо фақат аз мардуми бовиҷдон маскан медодам.
"Виҷдон!"
Сабаби асосии ҳамаи муаммоҳои иҷтимоии мардум дар набудани ҳамин виҷдон дар бархи дигари одамон аст, ки одатан ба қавли худашон "жить" мекунанд.
No comments:
Post a Comment